معلم منم من معلم منم که شاگرد من پاره ای از تنم
زبانم شگفتی به بار آورد به نام خداوند جان و خرد »
به نام خداوند جان و خرد کزین برتر اندیشه بر نگذرد »
معلم هم اندیشه ای هم خرد تو جانی که گوهر ز جانان برد
معلم منم از همه بهترم که دارد از این دانش وگوهرم
معلم در آن روزگار قدیم چو آمد کلاسش خموش و ندیم
معلم ز کار زیادی مدام عزیز و بزرگ و شکوه و کرام
یکی قصه بشنو از این روزگار چگونه گلی را برآورده خار
شکوه کلاس غم آلود من شده پر سخن از دود من
جوانم غضبناکم و هم خسته ام که دل را ز دنیا فرو بسته ام
سخن های ناگفته در مغز من فرامُش شد از گفتۀ نغز من
معلم عزیز و دلاور تویی به میدان تدریس افسر تویی
بتا روزگاری برآید برین کنم پیش هر کس تو را آفرین »
کنون گوش کن روزگار مرا همین عزت کار و بار مرا
بسی رنج بردم در این سال سی» همه استرس بود و دلوا پسی
یکی را ز ایام دلواپسی بدون ریالی و یک پاپسی
چو از مدرسه فارغ و غِل شدم من از خستگی غرق مشکل شدم
به خانه رسیدم بدون جواب نه نان و نه آب و نه تاب و نه خواب
شنیدم غرولند و سر زیر خاک دریغا اگر ذره ای عشق پاک
زنم داد می زد که ویرانه نیست ز قند و شکر، هیچ در خانه نیست
نه روغن ،نه سبزی،نه خرما،نه شیر اگر میوه آری شوم سر به زیر
شنیدم ولی زیرلب در نهفت بخواندم همین بیت سعدی که گفت:
برو اندرونی بدست آر پاک شکم پر نخواهد الْا به خاک»
به خود گفتم اینجا نه جای من است ولی شغل دیگر سزای من است
خودم را رساندم به آژانس شهر که با مبلغی صلح آرم نه قهر
خلاصه بشد نوبتم ،از قرار در این شهر کوچک یکی از هزار
سر کوچه ترمز زدم از عجب گِزیدم سر انگشت خود را به لب
بدیدم که شاگردم آمد جلو سلامی بکرد و بگفتا علو
نشست و بفرمود آقا تویی به دل گفتم ای دل عجب آتویی
خلاصه شدم بنده سرویس او چگونه تحمل کنم فیس او
بلی دانش آموز من احمدک همان کس که در مدرسه بوده تک
همیشه به لطف خدا و شما مرا بود پیکان و او زانتیا
بلی احمدک درس نا خوانده بود کسی را که از عشق جا مانده بود
مرا می کشاند این طرف و آن طرف وِلَم یَعرَفی اِنهُ لاعَرَف
تو دانی ز شاگرد پررو و بد خداوند عالم که با من چه کرد
خدایا چه می گوید آموزگار نمی داند آیا که در این دیار»
چه فرق است مابین دار و ندار خدایا چه می گوید آموزگار »
بلی گِله دارم من از روزگار نه از بهر دنیا نه از کردگار
از این بی قرارم که وقتم کم است دمی پیش دانا بِه از عالم است »
اگر پادشاه است و گر پینه دوز چو خُسبند گردد شب هر دو روز»
چو فردا برفتم به صحن کلاس بدیدم نشست احمدک نا سپاس
به چشم حقارت نگاهم بکرد سواد از کفم رفت و رخساره زرد
به خود گفتم اینک نگویم سخُن وگرنه دمارم بر آرد ز بن
در آن لحظه دایم قدم می زدم من از عدل و انصاف دم می زدم
که ناگه کلاسم به چالش کشید همین احمدک بچۀ نا امید
به کلی به هم ریخت اعصاب من که ناکس به دستش رگ خواب من
به خود گفتم اینک چه زور افکنم خودم را دو دستی به گور افکنم
نه تنبیه و اخراج و نمره، نه هیچ تو حتی کمی گوش اورا نپیچ
من ابزار کاری ندارم به دست شکوه و بزرگی زمن رخت بست
دوباره به خود آمدم در نهفت به فکرم رسید بیت سعدی که گفت:
همی تا بر آید به تدبیر کار مُدارای دشمن بِه از کار زار»
نشستم در آن دم به حالی نحیف به تدریس اما صدایم ضعیف
نبشسته است بر گور بهرام گور که دست کرم به که بازوی زور»
بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند»
به ناگه بگفتم به لحنی بلند من از جامعه بر نگیرم گزند
چه عضوی به درد آورد روزگار» خدایا چه می گوید آموزگار»
نمی داند آیا که در این دیار » دگر عضو ها را نماند قرار»
چه دانی تو از درد فرزند من چه دانی تو ازچون و از چند من
چه دانی تو از لحظۀ انتظار چه دانی تو از رنج آموزگار
چه دانی تو از شهریه، قسط وام چه دانی تو از هر حلال و حرام
چه دانی تو از مبصری در کلاس چه دانی تو از آدمی ناسپاس
چگونه به یاد آوری مدرسه تو از جبر و جنجال و از هندسه
چگونه به دست آوری علم و فن اگر درد تو درد امثال من
چگونه هیاهوی دور و برت نبینی بریزند بال و پرت
بدان ای پسر گردش روزگار بچرخد، بگیر پند آموزگار
فقط این بدان نکتۀ خوب من چنین گفته سعدی محبوب من
تو کز محنت دیگران بی غمی نشاید که نامت نهند آدمی»
ناصر محبوب پور
اردیبهشت ۹۸
درباره این سایت