وبلاگ ناصر محبوب پور



یک شب رویایی

خواب دیدم خواب شیرینی شبی در انگلیس

تاج و تختی شد مهیا بنده ای کردم جلیس

 

شاه و فرماندار بودن حس و حالی جالب است

حال می کردم خدایی، ناز و فرّ و قرّ و فیس

 

چاپلوسی ها بدیدم مرگ بر دنیای زشت

در جماعت یافت می شد، گرگ و مردانی خبیث

 

یادم آمد هر ولایت را به اهلش می دهند

نیست مبنا مذهب و آیین و قرآنی نفیس

 

گفتم اینک مذهب و دین را ی می کنم

کاهن و موبد، کشیش و مرد ، حریص

 

کاتولیک و پاپ و ترسا با مسلمان و یهود

بات، بی ت، لشکر سلطان خمیس

 

هرکسی را خطّه ای دادم ز ملک و مملکت

از میان این جماعت عدّه ای کردم پلیس

 

چند سالی رفت و دیدم از مسلمان اختلاس

گفتمش بس کن! کلافی از مسلمانی نریس

 

یک عرب با پول نفت آمد که سیتی می خرم

دادمش منچستری با تیم رونلدو کریس

 

خسته ام، بیزار از اعراب و گفتم ای سعود

گم بشو ای بی شعور و ای ذبابی کاسه لیس

 

با جهالت خوب می شد حکمفرمایی نمود

یاد آن آمون و آتون، آن خدایانی خسیس

 

بگذریم، آن شب شرابی خوردم و رقص و شکوه

طَمطَراقی داشتم، از خواب رَستم، جامه خیس

 

نعره می کردم که ای محبوب، آزادم. ولی

یک نفر پایم فشرد و گفت: ایران است، هیس!

 

                                                          ناصر محبوب پور

                                                            مهرماه 94


 عاشقانه

گفتمش عشقم! عزیزم! نازنینم! ماه رو/

گفت گم شو ای قلندر! ای خر بی آبرو

گفتمش پس آن همه دلبر نوازی پشم بود؟/

گفت آری شرب می خواهم نه آبی از سبو

خانه ات آباد کن اسباب آرامش بساز/

جعبه آرایش بخر با عطر خوب و رنگ مو

مبلمان می خواهم ای احمق نمی دانی بدان/

تخت خوابی، خانه ای، کلی وسایل اندرو

بعد از آن تلویزیونی شصت و شش اینچی بگیر/

تا ببینم آخر سریال چوسان با تسو

یا بخر یک تبلتی از جنس اس تو یا اپل/

نصب باشد روی آن ماشین سواری مثل پو

بعد از آن ماشین اسپرتی بخر شاسی بلند/

پز بدم نزدیک دایی، خاله، عمه یا عمو

مودمی سرعت نما تقدیم کن تا چت کنم/

هم به دست آرم ز اینترنت سراسر آرزو

گفتمش معشوقه ام، بس کن کمی هم شرم کن/

پس چه شد آن قلوه دل؟ پس آن همه احساس کو؟

پول آب و گاز و برق و مشکلات دیگرم/

بند احساسم بریدی با چه رو کردی رفو؟

من نمی دانم از این دنیا رکب خوردم چرا؟/

بارها گفتم تفو، ای چرخ گردانی، تفو

ناگهان چون زوزنی بوسهل از جایش بشد/

می ژکید و گفت نادان، ای پلیدی تندخو

زندگی با پول باشد، عشق معنا می دهد/

زندگی این نیست می دانی، فنون کنگ فو

چرخۀ این چرخ با قربان شدن چرخان نشد/

دلبری محکم نمی گردد به آچاری دوسو

خانه ای شش خوابه می خواهم سپس پولی کلان/

تا بدانم دلبری را تا بدانم قدر شو

گفتمش دلبر نمی خواهم، ندارم خانه ای/

گفت محبوبم نباشی، بنده هم، نو لاو یو (no love you)

 

ناصر محبوب پور

       آذر ماه 95


 

معلم منم من معلم منم                         که شاگرد من پاره ای از تنم

زبانم شگفتی به بار آورد                     به نام خداوند جان و خرد »

به نام خداوند جان و خرد                 کزین برتر اندیشه بر نگذرد »

معلم هم اندیشه ای هم خرد                  تو جانی که گوهر ز جانان برد

معلم منم از همه بهترم                       که دارد از این دانش وگوهرم

معلم در آن روزگار قدیم                    چو آمد کلاسش خموش و ندیم

معلم ز کار زیادی مدام                     عزیز و بزرگ و شکوه و کرام

یکی قصه بشنو از این روزگار            چگونه گلی را برآورده خار

شکوه کلاس غم آلود من                    شده پر سخن از دود من

جوانم غضبناکم و هم خسته ام             که دل را ز دنیا فرو بسته ام

سخن های ناگفته در مغز من              فرامُش شد از گفتۀ نغز من

معلم عزیز و دلاور تویی                  به میدان تدریس افسر تویی

بتا روزگاری برآید برین              کنم پیش هر کس تو را آفرین »

کنون گوش کن روزگار مرا              همین عزت کار و بار مرا

بسی رنج بردم در این سال سی»       همه استرس بود و دلوا پسی

یکی را ز ایام دلواپسی                     بدون ریالی و یک پاپسی

چو از مدرسه فارغ و غِل شدم            من از خستگی غرق مشکل شدم

به خانه رسیدم بدون جواب                 نه نان و نه آب و نه تاب و نه خواب

شنیدم غرولند و سر زیر خاک            دریغا اگر ذره ای عشق پاک

زنم داد می زد که ویرانه نیست            ز  قند و شکر، هیچ در خانه نیست

 نه روغن ،نه سبزی،نه خرما،نه شیر        اگر میوه آری شوم سر به زیر

شنیدم ولی زیرلب در نهفت                 بخواندم همین بیت سعدی که گفت:

برو اندرونی بدست آر پاک              شکم پر نخواهد الْا به خاک»

به خود گفتم اینجا نه جای من است            ولی شغل دیگر سزای من است

خودم را رساندم به آژانس شهر             که با مبلغی صلح آرم نه قهر

خلاصه بشد نوبتم ،از قرار                 در این شهر کوچک یکی از هزار

سر کوچه ترمز زدم از عجب             گِزیدم سر انگشت خود را  به لب

بدیدم که شاگردم آمد جلو                   سلامی بکرد و  بگفتا علو

نشست و بفرمود آقا تویی                  به دل گفتم ای دل عجب آتویی

 خلاصه شدم بنده سرویس او                  چگونه  تحمل  کنم  فیس  او

بلی دانش آموز من احمدک                 همان کس که در مدرسه بوده تک

همیشه به لطف خدا و شما                   مرا بود پیکان و او زانتیا

بلی احمدک درس نا خوانده بود            کسی را که از عشق جا مانده بود

مرا می کشاند این طرف و آن طرف           وِلَم  یَعرَفی اِنهُ  لاعَرَف

تو دانی ز شاگرد پررو و بد                  خداوند عالم که با من چه کرد

خدایا چه می گوید آموزگار               نمی داند آیا که در این دیار»

چه فرق است مابین دار و ندار             خدایا چه می گوید آموزگار »

بلی گِله دارم من از روزگار                نه از بهر دنیا نه از کردگار

از این بی قرارم که وقتم کم است          دمی پیش دانا بِه از عالم است »

اگر پادشاه است و گر پینه دوز            چو خُسبند گردد شب هر دو روز»

چو فردا برفتم به صحن کلاس              بدیدم نشست احمدک نا سپاس

به چشم حقارت نگاهم بکرد                 سواد از کفم رفت و رخساره زرد

به خود گفتم اینک نگویم سخُن              وگرنه دمارم بر آرد ز بن

در آن لحظه دایم قدم می زدم               من از عدل و انصاف دم می زدم

که ناگه کلاسم به چالش کشید               همین احمدک بچۀ نا امید

به کلی به هم ریخت اعصاب من           که ناکس به دستش رگ خواب من

به خود گفتم اینک چه زور افکنم           خودم را دو دستی به گور افکنم

نه تنبیه و اخراج و نمره، نه هیچ         تو حتی کمی گوش اورا نپیچ

من ابزار کاری ندارم به دست             شکوه و بزرگی زمن رخت بست

دوباره به خود آمدم در نهفت               به فکرم رسید بیت سعدی که گفت:

همی تا بر آید به تدبیر کار                مُدارای  دشمن بِه از کار زار»

نشستم در آن دم به حالی نحیف              به تدریس اما صدایم ضعیف

نبشسته است بر گور بهرام گور              که دست کرم به که بازوی زور»

بنی آدم اعضای یکدیگرند                 که در آفرینش ز یک گوهرند»

به ناگه بگفتم به لحنی بلند                    من از جامعه بر نگیرم گزند

چه عضوی به درد آورد روزگار»       خدایا چه می گوید آموزگار»

نمی داند آیا که در این دیار »             دگر عضو ها را  نماند قرار»

چه دانی تو از درد فرزند من                چه دانی تو ازچون و از چند من

چه دانی تو از لحظۀ انتظار                  چه دانی تو از رنج آموزگار

چه دانی تو از شهریه، قسط  وام                چه دانی تو از هر حلال و حرام

چه دانی تو از مبصری در کلاس              چه دانی تو از آدمی ناسپاس

چگونه به یاد آوری مدرسه                    تو از جبر و جنجال و از هندسه

چگونه به دست آوری علم و فن              اگر درد تو درد امثال من

چگونه هیاهوی دور و برت                   نبینی بریزند  بال و پرت

بدان ای پسر گردش روزگار                  بچرخد، بگیر پند آموزگار

فقط این بدان نکتۀ خوب من                   چنین گفته سعدی محبوب من

تو کز محنت دیگران بی غمی                 نشاید که نامت نهند آدمی»

 

     ناصر محبوب پور

     اردیبهشت ۹۸

 

 

 

 

 

 

 

 


                            

در این دنیای بی حاصل چرا مغرور می گردی »

هزاران بار در رفتی ولیکن تور می گردی

چه بالا شهر بنشینی، چه رفلکست سوا باشد

تو هم مانند این و آن ، فرو در گور می گردی

بپر بالا، بپر پایین، بیاور ناز سلطانی

هزاری هم که بد باشی ولی تیمور می گردی

اگر در آینه خود را غزالی تیز پا بینی

دو سالی صبر کن جانم که چون شیپور می گردی

به چشمانت زدی سرمه به لب هایت چه مالیدی؟

زمانی می رسد خشک و کبود و کور می گردی

اگر مادر بزرگت را به چشم سرد می بینی

تو هم یک روز و یک ساعت چنین بدجور می گردی

غرورت را مواظب باش این دنیا نمی ارزد

چو از دنیا بریدی دل به مولا حور می گردی

نکش قلیون، نکش سیگار، این جوری کمر نشکن

کمر دولا کنی، چون همدم وافور می گردی

کلاست کشته ماها را، فلانی رفته از ایران

چه ایرانی، چه افغانی، خوراک مور می گردی

خلاصه عشق می داند که محبوبی صفا دارد

اگر محبوب من باشی تو محبوپور می گردی

  ناصر محبوب پور

آبان ماه 95


 

معلم منم من معلم منم                         که شاگرد من پاره ای از تنم

زبانم شگفتی به بار آورد                     به نام خداوند جان و خرد »

به نام خداوند جان و خرد                 کزین برتر اندیشه بر نگذرد »

معلم هم اندیشه ای هم خرد                  تو جانی که گوهر ز جانان برد

معلم منم از همه بهترم                       که دارد از این دانش وگوهرم

معلم در آن روزگار قدیم                    چو آمد کلاسش خموش و ندیم

معلم ز کار زیادی مدام                     عزیز و بزرگ و شکوه و کرام

یکی قصه بشنو از این روزگار            چگونه گلی را برآورده خار

شکوه کلاس غم آلود من                    شده پر سخن از دود من

جوانم غضبناک و هم خسته ام             که دل را ز دنیا فرو بسته ام

سخن های ناگفته در مغز من              فرامُش شد از گفتۀ نغز من

معلم عزیز و دلاور تویی                  به میدان تدریس افسر تویی

بتا روزگاری برآید برین              کنم پیش هر کس تو را آفرین »

کنون گوش کن روزگار مرا              همین عزت کار و بار مرا

بسی رنج بردم در این سال سی»       همه استرس بود و دلوا پسی

یکی را ز ایام دلواپسی                     بدون ریالی و یک پاپسی

چو از مدرسه فارغ و غِل شدم            من از خستگی غرق مشکل شدم

به خانه رسیدم بدون جواب                 نه نان و نه آب و نه تاب و نه خواب

شنیدم غرولند و سر زیر خاک            دریغا اگر ذره ای عشق پاک

زنم داد می زد که ویرانه نیست            ز  قند و شکر، هیچ در خانه نیست

 نه روغن ،نه سبزی،نه خرما،نه شیر        اگر میوه آری شوم سر به زیر

شنیدم ولی زیرلب در نهفت                 بخواندم همین بیت سعدی که گفت:

برو اندرونی بدست آر پاک              شکم پر نخواهد الْا به خاک»

به خود گفتم اینجا نه جای من است            ولی شغل دیگر سزای من است

خودم را رساندم به آژانس شهر             که با مبلغی صلح آرم نه قهر

خلاصه بشد نوبتم ،از قرار                 در این شهر کوچک یکی از هزار

سر کوچه ترمز زدم از عجب             گِزیدم سر انگشت خود را  به لب

بدیدم که شاگردم آمد جلو                   سلامی بکرد و  بگفتا علو

نشست و بفرمود آقا تویی                  به دل گفتم ای دل عجب آتویی

 خلاصه شدم بنده سرویس او                  چگونه  تحمل  کنم  فیس  او

بلی دانش آموز من احمدک                 همان کس که در مدرسه بوده تک

همیشه به لطف خدا و شما                   مرا بود پیکان و او زانتیا

بلی احمدک درس نا خوانده بود            کسی را که از عشق جا مانده بود

مرا می کشاند این طرف و آن طرف                  وِلَم  یَعرَفی اِنهُ  لاعَرَف

تو دانی ز شاگرد پررو و بد                  خداوند عالم که با من چه کرد

خدایا چه می گوید آموزگار               نمی داند آیا که در این دیار»

چه فرق است مابین دار و ندار             خدایا چه می گوید آموزگار »

بلی گِله دارم من از روزگار                نه از بهر دنیا نه از کردگار

از این بی قرارم که وقتم کم است          دمی پیش دانا بِه از عالم است »

اگر پادشاه است و گر پینه دوز            چو خُسبند گردد شب هر دو روز»

چو فردا برفتم به صحن کلاس              بدیدم نشست احمدک نا سپاس

به چشم حقارت نگاهم بکرد                 سواد از کفم رفت و رخساره زرد

به خود گفتم اینک نگویم سخُن              وگرنه دمارم بر آرد ز بن

در آن لحظه دایم قدم می زدم               من از عدل و انصاف دم می زدم

که ناگه کلاسم به چالش کشید               همین احمدک بچۀ نا امید

به کلی به هم ریخت اعصاب من           که ناکس به دستش رگ خواب من

به خود گفتم اینک چه زور افکنم           خودم را دو دستی به گور افکنم

نه تنبیه و اخراج و نمره، نه هیچ         تو حتی کمی گوش اورا نپیچ

من ابزار کاری ندارم به دست             شکوه و بزرگی زمن رخت بست

دوباره به خود آمدم در نهفت               به فکرم رسید بیت سعدی که گفت:

همی تا بر آید به تدبیر کار                مُدارای  دشمن بِه از کار زار»

نشستم در آن دم به حالی نحیف              به تدریس اما صدایم ضعیف

نبشسته است بر گور بهرام گور              که دست کرم به که بازوی زور»

بنی آدم اعضای یکدیگرند                 که در آفرینش ز یک گوهرند»

به ناگه بگفتم به لحنی بلند                    من از جامعه بر نگیرم گزند

چه عضوی به درد آورد روزگار»       خدایا چه می گوید آموزگار»

نمی داند آیا که در این دیار »             دگر عضو ها را  نماند قرار»

چه دانی تو از درد فرزند من                چه دانی تو ازچون و از چند من

چه دانی تو از لحظۀ انتظار                  چه دانی تو از رنج آموزگار

چه دانی تو از شهریه، قسط  وام                چه دانی تو از هر حلال و حرام

چه دانی تو از مبصری در کلاس              چه دانی تو از آدمی ناسپاس

چگونه به یاد آوری مدرسه                    تو از جبر و جنجال و از هندسه

چگونه به دست آوری علم و فن              اگر درد تو درد امثال من

چگونه هیاهوی دور و برت                   نبینی بریزند  بال و پرت

بدان ای پسر گردش روزگار                  بچرخد، بگیر پند آموزگار

فقط این بدان نکتۀ خوب من                   چنین گفته سعدی محبوب من

تو کز محنت دیگران بی غمی                 نشاید که نامت نهند آدمی»

 

     ناصر محبوب پور

     اردیبهشت ۹۸

 

 


                       شعر پزشک و فرهنگی

السلام ای خالق آموزگار/ باز با نامت قلم شد ماندگار

《روزگاری روزگار آشنا》 / قصه می گویم من از درد و فنا

قصه از فرهنگ بشنو، از هنر / نه ز بی فرهنگی مردان شر

قصه از مکتب، معلم یا کتاب / بشنو ای فرهیخته این اشعار ناب

قصه می گویم من اینک از ادب / از شعور و از شعار، از گفت رب

قصه از قرآن، سعدی، مثنوی / قصه می گویم که تو آدم شوی

قصه می گویم من از روح بشر / تا بسازم در جهان مردان نر 

ای پزشک غرقه در دریای دون / تو چه می دانی چه از علم و فنون

تو فقط در یک زمینه ماهری / تو گرفتار علوم ظاهری

تو چه می دانی ز عشق و معرفت / فتنه کردی ای سگ لولی صفت

تو چه می دانی که این دنیای پست / بی وفا باشد ولو هرچی که هست

تو چه می دانی معلم، دلبر است/ بر همه دار و ندارت سرور است

《پشه کی داند که این باغ از کی است/ کاو بهاران زاد و مرگش در دی است》

《کرم کاندر چوب زاید سست حال/ کی بداند چوب را وقت نهال》

ای پزشک مانده در خواب و خوراک/ هیچ می دانی تو از افراد پاک؟

این جهان دارد بسی بطن و ضمیر/ هیچ می دانی تو از کیوان و تیر؟

هیچ می دانی که بنده نیمه شب/ غرق در تفسیر اشعار عرب؟

با چه رو گفتی که در خواب و خورم؟/ هیچ می دانی من از تو بهترم؟

یک معلم هست از مردان حق/ کار من تحقیق و تصحیح ورق

ای پسر تو بی شعوری خوانده ای؟/ هیچ می دانی که خود درمانده ای؟

ای پسر مانند آن نحوی شدی/ یا به قول مولوی، محوی شدی؟ 

《آن یکی نحوی به کشتی در نشست/ رو به کشتیبان نمود آن خودپرست》

《گفت هیچ از نحو خواندی؟ گفت لا/ گفت نیم عمر تو شد در فنا》

《دل شکسته گشت کشتیبان ز تاب/ لیک آن دم کرد خامش از جواب》

《باد کشتی را به گردابی فکند/ گفت کشتیبان بدان نحوی بلند》

《هیچ دانی آشنا کردن بگو/ گفت نی ای خوش جواب خوب رو》

《گفت کل عمرت ای نحوی فناست/ چون که کشتی غرق این گرداب هاست》

《محو می باید نه نحو این جا بدان/ گر تو محوی بی خطر در آب ران》

《آب دریا مرده را بر سر نهد/ گر بود زنده ز دریا کی رهد》

《یعنی ای مطرب شده در عام و خاص/ مرده شو چون من که تا یابی خلاص》

ای پزشک مرده در افکار پیر/ زود آن گفتار پوچت پس بگیر

نام فرهنگی نیاور بر زبان/ بر دهانت آب برکش، ای شبان

گفته بودم بنده در اشعار قبل/ ای که عقل پاره سنگت مثل طبل

حاضرم هر هفت روز هفته را/ باز گردانم خطای رفته را

آن معلم که تو را فن یاد داد/ هیچ از اوضاع میهن یاد داد؟

گوش نادانت اگر پیچیده بود/ کی چنین اعمال زشتت دیده بود

بار دیگر نام فرهنگی نبر/ ورنه می گردانمت زیر و زبر

                    من که محبوب سرایی دیگرم

                     یار شاگردم، معلم سرورم

 

                                                                        ناصر محبوب پور

                                                                           تیرماه ۱۴۰۰

 

 


آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها